Ξανά στην πολιτική αρένα

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ gangel@dolnet.gr

15261916

Ένα τέταρτο του αιώνα έκλεισε αυτό τον μήνα από τότε που ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έγινε, στις 11 Μαρτίου 1985, Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, δρομολογώντας τις αλλαγές που έφεραν το αναίμακτο τέλος τόσο του συστήματος όσο και της ίδιας της ΕΣΣΔ. Ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης είναι σήμερα 79 χρονών, όμως δεν λέει να συνταξιοδοτηθεί πολιτικά. Με τον δισεκατομμυριούχο φίλο του και αντίπαλο του Κρεμλίνου Αλεξάντρ Λεμπέντεφ ίδρυσε έναν νέο πολιτικό σχηματισμό «μετριοπαθούς αντιπολίτευσης», το Ανεξάρτητο Δημοκρατικό Κόμμα. Ο πρώτος σχηματισμός που είχε ιδρύσει, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, κατέρρευσε το 2001, ενώ η δεύτερη απόπειρά του για μια Ένωση Σοσιαλδημοκρατών, το 2007, κατέληξε κι αυτή σε φιάσκο. Σύμφωνα με τον Ζαν-Μπατίστ Νοντέ του γαλλικού «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», για να ιδρύσει το τρίτο κόμμα τον ενθάρρυνε ο «εθνικός ηγέτης» της Ρωσίας και πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν, με τον οποίο διατηρούσε μέχρι πρόσφατα εξαιρετικές προσωπικές σχέσεις.
Όμως φαίνεται πως ο Γκορμπατσόφ άλλαξε τώρα σκοπό. Ανακάλυψε πως το κυβερνών κόμμα του Πούτιν, Ενωμένη Ρωσία ,είναι «χειρότερο από το σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα». Πως οι ρωσικές αρχές «επέστρεψαν στο μονοπώλιο του κυβερνώντος κόμματος και είναι μάλιστα υπερήφανες γι΄ αυτό». Σήμερα «οι ελευθερίες του λόγου και της ενημέρωσης έχουν περιοριστεί με δόλια μέσα», υπογραμμίζεται σε έκθεση του ιδρύματός του. Ο Γκορμπατσόφ έχει προσωπική γνώση. Είναι μέτοχος (σε ποσοστό 10% και ο Λεμπέντεφ στο 40%) της τελευταίας ανεξάρτητης ρωσικής εφημερίδας, της «Νοβάια Γκαζέτα», πέντε δημοσιογράφοι της οποίας έχουν δολοφονηθεί «μυστηριωδώς» από το 2000 μέχρι σήμερα...
Το τελευταίο πολιτικό εγχείρημα του Γκορμπατσόφ κινδυνεύει να έχει την τύχη των προηγουμένων. Διότι στη Δύση μπορεί να κολακεύουν τον «Γκόρμπυ», να του δίνουν εκατομμύρια για να διαφημίσει την Ρizza Ηut ή τις τσάντες πολυτελείας Louis Vuitton (να σημειώσουμε πάντως ότι, επισήμως τουλάχιστον, όλα τα χρήματα που παίρνει από τις δραστηριότητες αυτές πηγαίνουν στο ίδρυμά του, τον Διεθνή Πράσινο Σταυρό), όμως στη Ρωσία παραμένει μία από τις λιγότερο δημοφιλείς πολιτικές προσωπικότητες. Αδίκως, σύμφωνα με τη Μαίρη Ντεζέβσκι του βρετανικού «Ιντιπέντεντ». Διότι η κληρονομιά του- είτε αυτή οφείλεται στη δύναμή του είτε στην αδυναμία του- είναι πλέον μια ολόκληρη γενιά που δεν έχει σημαδευτεί από τον κομμουνισμό. Σήμερα, κανένας πολίτης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης κάτω των 30 ετών δεν έχει από πρώτο χέρι μνήμες από τη ζωή υπό κομμουνιστικό καθεστώς, κανενός κάτω των 40 ετών η σταδιοδρομία δεν υπαγορεύτηκε από το Κόμμα. Κι αυτό πρέπει να έχει κάποια αξία στη μετασοβιετική Ρωσία, έστω κι αν αυτή κινδυνεύει ολοένα και περισσότερο να εξελιχθεί σε μετενσάρκωση της Σοβιετικής Ένωσης.