Ο Αντρεότι είχε εκλεγεί 7 φορές πρωθυπουργός και συχνά τον αποκαλούσαν Divo Giulio, από το λατινικό Divus Iulius (θεϊκός Ιούλιος) επίθετο που αποδιδόταν στον Ιούλιο Καίσαρα.
Ο Αντρεότι μπήκε στην εθνοσυνέλευση της Ιταλίας αμέσως μετά την αποχώρηση των ναζιστών. Έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής, μέχρι το 1991, οπότε ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, Φραντσέσκο Κοσίγκα, τον διόρισε ισόβιο γερουσιαστή.
Συνέβαλε στη συγγραφή του συντάγματος και, εκτός από τρεις φορές πρωθυπουργός, διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών (1954 και 1978), υπουργός Άμυνας (1959–1966 και 1974) και υπουργός Εξωτερικών (1983–1989).
Υπήρξε επίσης δημοσιογράφος και συγγραφέας. Για πολλά χρόνια, αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα Corriere della Sera, ενώ γύρισε και τηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ για εταιρία κινητής τηλεφωνίας το 2005.
Υπήρξε ο τελευταίος Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας κατά την τρίτη θητεία του, όταν και αποκαλύφθηκε το μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς της ιταλικής πολιτικής σκηνής, το οποίο οδήγησε στη διάλυση του κόμματός του.
Ο ίδιος παραδέχθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1990 ενώπιον του Κοινοβουλίου την ύπαρξη της Operazione Gladio, μιας μυστικής αντικομμουνιστικής «επιχείρησης».
Λίγα χρόνια αργότερα, άρχισε να κατηγορείται, από αποστάτες της Μαφίας, πως είχε σχέσεις με την Κόζα Νόστρα. Το 1996 ξεκίνησε η δίκη του σχετικά με το ρόλο που είχε στη δολοφονία του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι – ο οποίος κατηγορούσε τον Αντρεότι για σχέσεις με τη μαφία και ενεχόταν στην απαγωγή του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο.
Το 1999 το δικαστήριο τον απάλλαξε από τις κατηγορίες, όμως ακολούθησε έφεση και το Νοέμβριο του 2002 το Εφετείο της Περούτζια τον καταδίκασε σε κάθειρξη 24 ετών, ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του Μίνο Πεκορέλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα τα σχόλια και θα δημοσιευτούν αρκεί να μην είναι συκοφανττικά και υβριστικά.